Roosenburgstraat 29
5624JS EINDHOVEN
Website: www.polyesterjollen.nl
Email: Info@Polyesterjollen.nl
Aan: Pieter Bleeker, Henk van der Zande
Betreft: Twaalfvoetsjollenbulletin Nr.4 van Oktober 2012 en het actuele 12footnews
Datum: 6 december 2012
Via mijn Italiaanse Twaalfvoetsjol vrienden werd ik attent gemaakt op de huidige discussie over specificaties (en dus bootsnelheid). Toen ik mij vervolgens in deze materie verdiepte verbaasde ik mij over de heersende Nederlandse opvatting. Graag breng ik hierbij volgende punten onder uw aandacht:
• De klassieke jol een museum klasse?
• Suggestieve mening / stemmingmakerij.
• Een meer objectieve opvatting.
• Mijn voorstel.
Museum Klasse?
Met de klassieke houten twaalfvoetsjol kies je, gezien de huidige opvatting, bewust voor een museum klasse. Daar is natuurlijk niets mis mee. Quotes uit het Twaalfvoetsjollenbulletin Bulletin 4 Oktober 2012 hierover zijn o.a. :
• “En nu komt het grote en tot heden nog ruim onvoldoende gekoesterde geheim van ons aller Twaalfvoetsjol: er is HELEMAAL NIKS aan veranderd, niet aan rompvorm, zeiltekening, bouwwijze of materiaal.”
• “Gelukkig is de Nederlandse twaalfvoetsjollenklasse tot op heden niet gezwicht voor de verleiding om ook een beetje of heel veel mee te gaan op het pad der veranderingen.”
• “De springlevende en alleroudste geheel originele eenheidsklasse ter wereld, die op 18 april 2014 honderd jaar oud zal zijn.”
• “The danger for the Netherlands is: modern plastic and modern wood are faster and become increasingly popular. Classic wood would be classified as a museum class.”
Hiermee vergeleken heeft Italië, een totaal andere weg ingeslagen, die van modernisering en verjonging. Deze modernisering maakt de moderne Italiaanse polyester jol met zijn dubbele bodem en zijn efficiëntere tuigage de betere zeilboot (sneller en beter zelfredzaam). Op het grotere onbeschutte zeilwater voor de Italiaanse kust zijn deze eigenschappen vooral van belang. Dit is een logische ontwikkeling en vergelijkbaar met andere eenheidsklassen. Hiermee werd de twaalfvoetsjol in Italië ook aansprekend voor de jeugd.
Suggestieve mening / stemming makerij.
De indruk ontstaat dat het Nederlandse twaalfvoetsjol kamp zich door dit Italiaanse succes meer en meer bedreigt voelt. Het zich afzetten tegen Italië lijkt populair te worden (wij tegen hun). Quotes uit voorgenoemd bulletin die mij deze indruk geven zijn o.a.:
• “Dan moeten die Italianen natuurlijk wel willen begrijpen wat een SW factor is”.
• “Vooral de Italianen hebben hele andere intenties”.
• “Achter dit plan gaat vermoedelijk ook de Italiaanse maffia schuil, want met zo'n belastingheffing zullen de Hollanders hun houten jol waarschijnlijk voor langere tijd opbergen en overstappen op de plastic jol 'made in Italy'”.
• “We weten, dat er in Italië plastic jollen met aluminium “rondhout” mee doen en dat daar vederlichte houten jollen propvol reguleerlijntjes hun zeil-met-losse-broek hoger aan de (holle) mast varen, net zoals die plastic boten. We weten van hun dubbele bodems, verkorte vlonders, andere roervormen en elektrische pompen.”
Een meer objectieve opvatting.
Gelukkig zijn er ook mensen uit het Nederlandse twaalfvoetskamp met een meer objectieve kijk. Hierbij wil ik de inzending van Fred Udo in dit bulletin aanhalen en ik quote:
• “De argumenten van de Italianen zijn sterk: Door moderne ontwikkelingen te stimuleren spreekt de boot aan bij een jong publiek. Zowel in plastic als in hout wordt veel nieuwbouw gepleegd. Onlangs is er een serie van 10 prachtige houten boten gebouwd op de bekende werf van Ernesto Riva. De romp is vrijwel gelijk aan de Hollandse boten, maar de uitrusting en het tuig komt uit een andere wereld dan de onze.”
• “Er is een Italiaanse gewoonte, die door alle Nederlanders wordt overgenomen zodra zij de grens over zijn: De losse broek in het zeil. Vergelijk dit met de strakke Nederlandse regels, waarbij zelfs een schootblok met klem na verhitte discussies werd afgewezen en jaren lang mocht ons vaantje volgens de meetregels niet.”
• “Hieruit zou men kunnen afleiden dat het de tegenstelling hout-plastic is die de discussies verziekt. Dat is niet zo, want in Luzern voeren alleen houten boten.”
• “Politiek is de kunst van het haalbare en het lijkt mij nodig om de haalbaarheid en de zin van de verschillende initiatieven serieus te toetsen, zodat niet het kind met het badwater weggegooid wordt.”
Mijn voorstel:
Juist deze laatste zin spreekt mij bijzonder aan. Politiek is de kunst van het haalbare.
Het verbaast mij niet dat het voor de Italianen onhaalbaar is om hun moderne jol voor een wedstrijd terug te brengen naar een specificatie van 100 jaar geleden. Het verbaast mij ook niet dat het voor de Nederlanders onhaalbaar was om hun “museum jol” van een moderne tuigage te voorzien. Het verbaast mij alleen dat lang gedacht werd dat tussen deze twee partijen een compromis haalbaar was en dat de nationale clubs hier achter zouden kunnen staan.
Mijn idee als nieuwkomer zou zijn:
• Stop met het veroordelen van de Italianen en de stemming makerij. (...)
• Accepteer de realiteit dat er twee klassen zijn: Klassieke en Moderne Twaalfvoetsjollen. (...!)
• Plan per klasse een wedstrijd (liefst geen gelijke start ….langzamer zijn frustreert)
• Kijk naar de toekomst en de jeugd en experimenteer zelf met een paar moderne jollen. Dan kun je oefenen hoe je de Italianen met hun moderne jol kunt verslaan (...).
Graag kom ik met u beiden hierover in gesprek.
Met vriendelijke groet,
Albert Brouwer
Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden. Toegevoegd door de redactie een cartoon gepubliceerd in het Italiaanse jollenbulletin
Zie versie 1 van deze reeks plastic dinghies