Kees Douze was een bekende zeiler van de regio Loosdrecht en in 2011 overleden op 71 jarige leeftijd. Deze week moest ik aan hem denken. In 1972 oefenden wij de hele winter door op het Zuidlaardermeer en na afloop was er theorie, gegeven door bekende zeilers. Kees was daar één van, omdat hij olympisch zeilde in de Finnjol. Hij kon boeiend vertellen hoe het op hoog niveau toeging bij de start. Mutje aan mutje lagen de boten te wachten op het startsigaal en dan was de verleiding groot iemand zijn boot te pakken en hard achteruit te duwen. Kees had daar iets op gevonden: een kleine peddel waarmee hij een enorme klap op iemands vingers gaf. Dan leerden ze het wel af. Later is hij in de 12voetsjol gaan zeilen en werd toen vier keer kampioen. Eigenlijk vijf keer maar één keer is hem het kampioenschap ontnomen door het Watersportverbond, vanwege een technisch protest en een conflict over de plaats van de kimlatten. De technische problemen op Alkmaar in 2018 staan niet op zichzelf. Op deze foto uit 2003 deed Kees ook mee aan het NK op de Loosdrechtse plassen. Hij had toen al veel last van de ziekte van Parkinson en kon nauwelijks meer een schoot aantrekken. Vandaar de schoot tussen zijn tanden en ook nog het roer loslaten tijdens de overstag. Toen het harder ging waaien, ging zijn neef mee. Kees hoefde dan alleen nog maar te sturen en dat kon hij als de beste. Totaal werd hij toen vijfde, meende ik. Deze winter heb ik ook een kleine peddel gemaakt. Omdat het volgens de klassenvoorschriften verplicht is, naast de roeiriemen. En daarnaast is een roeiriem ook minder geschikt voor de Kees Douze taktiek. Een peddel is dan handiger. Het komende kampioenschap 2020 zal weer spraakmakend gaan worden, Augustus 2020 op de Langweerder wielen.
Op deze foto uit 2003 lag Dirk Jaap Kooistra mijlenver voor, daarna de auteur in de 824, Hans Nieuwland op 3 en Kees op 4. Dirk Jaap kooistra werd uiteindelijk kampioen dat jaar.
Op wikipedia is Kees Douze ook beschreven.
Het technische protest waardoor Kees Douze het kampioenschap in 1994 werd ontnomen ging over de plaats van de kimkielen. Normaal volgen die het land tussen gang 4 en 5, dus gebogen. (zie klasseregel J.2.25). Maar als je de kimkielen van 1,85m evenwijdig en recht aan de kielbalk laat lopen, is er minder weerstand. En dus snelheidsvoordeel. Tijdens de keuring van de jol door de verbondsmeter is het blijkbaar niet opgemerkt. Over de schuldvraag is mij niets bekend, maar in de Valkenklasse hebben vergelijkbare problemen gespeeld. De kosten van herstel zijn in dat geval door het verbond opgehoest. Kees Douze heeft zijn jol in elk geval laten aanpassen aan de (vernieuwde?) klasseregels c.q de tekeningen. Dat het gepaard ging met enorme ruzies, achterklap en wrok laat zich raden
Een vergelijking met de zwaardkastproblematiek gaat in dit geval niet op. Hout zwelt nu eenmaal door vocht. Tijdens de keuring wordt de zwaardkast netjes gemeten maar daarna ontstaan verschillen. Qua snelheidsverschil gaat een vergelijking ook mank. Een rechte kimkiel van 1,85 en 2cm hoogte levert snelheidswinst op. Een kromme zwaardkast in alle redelijkheid niet. Het wordt een ander verhaal als de zwaardkast bewust kleiner wordt gemaakt door een strook rubber. Dat kan een zeiler worden verweten, omdat het een bewuste handeling is voor een modificatie van de romp na de keuring.
Maar nu we in Nederland steeds meer overgaan richting modern en Italie, is er ook voor de kimkielen nog een alternatief. Gewoon eraf schaven. Hebben de Italianen allang gedaan bij hun AICD jollen. Alles wat de snelheid in de weg zit, rucksichtlos verwijderen. De enige Italiaanse 12voetsjollen met kimkielen staan veilig opgeborgen in het museum: de I1 Pierino en de I2 Lodoletta.
Het zal Kees Douze niet meer uitmaken. Zijn wraak was sowieso zoet: na dit incident werd hij nog drie keer kampioen. Ook met de kimkielen op de juiste plaats.