Nieuwlichterij

Prachtig dat nieuwe jollenblad van november 2021. Wietske van Soest en alle andere auteurs hebben weer een mooi blad gemaakt. Eén artikel bleef me vooral bij, dat van Iman Damsté. Met veel humor geschreven, maar wel een tegenstander van nieuwlichterij. Zijn opvattingen spreken me aan. Nu moet ik toegeven dat ik me ooit ook wel eens aan nieuwlichterij heb bezondigd. 55 jaar geleden, toen nog als 11-jarige stuurman in Flits 547. Het geverfde onderwaterschip zette ik voor de wedstrijd in de was, een druppel water gleed er dan beter van af, dus dat moet sneller gaan. Ook weleens een rits in het onderlijk laten maken, voor de wind ritste je hem open en dan had je een boller zeil. Helaas allemaal flauwekul. Maar je probeert wat om vooraan te komen. Dat gebeurt nu dus ook in de jollenclub: professionele trainers, die niet goed genoeg zijn voor het Olympische zeilen, willen graag wat bij snabbelen via onze club. En dan moet het hele seizoen vooral korte wedstrijden worden gevaren om zogenaamd modern en professioneel bezig te zijn. Dus zo veel mogelijk starts, altijd. Wat Iman ook aangaf, we hebben toch traditionele plassen banen? Dat is veel leuker en ontspannender. Maximaal 2 wedstrijden op een dag, kun je tussen de middag ook nog eens een goed gesprek aangaan met je mede zeilers over actuele ontwikkelingen. Duuk Dudok van Heel ziet dat ook wel zitten. In plaats van nieuwlichterij, lijkt me het handhaven van de traditie veel beter. Niet vooruit, maar achteruit. Bijvoorbeeld door weer roeiriemen aan boord te nemen. Ongeveer 6 kilo extra gewicht. En het gekke is, zelfs op die manier kun je nog kampioen worden (in totaal 5 keer gedaan). Een ander voordeel: bij weinig wind, zit je altijd als eerste weer op het terras met een koel glas bier. Gelukkig zijn we geen Olympische klasse meer, want een beetje relaxed zeilen lijkt me een groot goed. Zeker voor 50 plussers, die de midlife crises hebben overwonnen. Een voorbeeld hoe het ook kan is de traditionele training op het Zuidlaardermeer, begin april. Voor jollenzeilers, door jollenzeilers. Vergelijkbaar met de Jolly midweek van vroeger. Alleen geen kosten, omdat de zeilvereniging Zuidlaardermeer met voorzitter Jeroen de Groot, ook nog van de oude stempel is. Gewoon vrijwilligers met liefde voor het zeilen, zoals het hoort. Het weekend erna reizen we altijd af naar Duitsland voor de Friendship Series op de Baldeneysee. Ook erg gezellig en ontspannend. Nadere berichten volgen deze winter via de diverse informele app groepen.

België verslag 2021

Reinhard Schroeder uit Duitsland wint de Friendship series in België op het Lac de l'Eau d'Heure (LEH). Jolzeilers uit 4 landen namen 23-24 oktober deel op het grootste stuwmeer van Belgie, vlakbij de Franse grens bij de plaats Cerfontaine. Zie hier de uitslagen. Tijdens het weekend zijn 3 klassen van start gegaan: de OK jol, Euromoth en de International 12 foot dinghy (12voetsjol). Er zijn 7 wedstrijden verzeild: 3 op de zaterdag en 5 op de zondag waarbij de wind voornamelijk zwak was uit uiteenlopende richtingen. Een trapezium vormige op-en-neer baan zorgde ervoor dat de drie klassen niet in elkaars vaarwater kwamen. Een minpunt vond ik persoonlijke het grote aantal wedstrijden: Het is de mode, maar het kost wel erg veel tijd tussen de wedstrijden. Zaterdag avond was er een gezamenlijk diner met traditie getrouw muziek van Rod Andrews (zie video in het foto album), een Engelse OK zeiler. Tijdens de prijsuitreiking heeft Reinhard Schroeder de vrijwilligers van de zeilvereniging SNEH bedankt voor de prima organisatie. Chimay bier wordt in de omgeving gebrouwd en alle prijswinnaar gingen dan ook met een fles naar huis.

Een overzichtfoto vanaf het clubhuis over het lac de l'Eau d'Heure. Zie hier het foto album. Het verslag van de Belgen Luc Kerremans en Tony Peters in hun jol IVO. klik hier

Gebroken mast

De mast van een jol breekt niet snel. Toch overkwam het mijn broer Wim tijdens de houtskoolcup wedstrijden op de Loosdrechte plassen. Zoiets komt altijd ongelegen, want op dat moment lag hij vooraan. Tijdens het aan de windse rak, brak de mast plotseling bij het mastbankje en viel midscheeps naar achteren. Je zou verwachten dat de mast opzij brak, want de druk van het zeil zorgt immers voor een zijwaartse kracht. Maar als je de foto goed bekijkt zie je dat er inwatering heeft plaats gevonden. Net als bij de zwaardkast neemt hout nu eenmaal vocht op (vraag maar aan Tonny Surendonk). Op de plek van de mastdoft komen door de grote krachten snel kleine scheurtjes, hierdoor kan vocht naar binnen dringen in het hout. Als je de mast elk jaar lakt met epifanes bootlak, vertraag je dit proces. De mast van een jol kun je beschermen tegen slijtage van de giek met een stuk regenpijp (80mm), maar ook met epoxy. Dat is hier gebeurd en dat zorgt ervoor dat binnengedrongen vocht helemaal niet meer kan verdampen c.q. ontsnappen, met als gevolg nog meer rot. En wel zoveel dat een mast naar achteren kan afbreken. Leerpunten: geen epoxy, maar regenpijp of leer. Epifanes,1 component bootlak zorgt voor een ademend systeem. Elk jaar de mast een nieuwe laklaag geven om inwatering te voorkomen is verstandig. Bovendien is het ook een mooi gezicht, een glimmend gelakte mast. De modernisten zullen zeggen: een aluminium mast kan ook, maar dat beschouwen veel mensen gelukkig nog als vloeken in de kerk.

Adriaan van Liempt overleden

Op 8 september 2021 is Adriaan van Liempt plotseling overleden. Hij is 79 jaar geworden. Deze foto is op het starteiland van het Sneekermeer gemaakt in 2017, waar hij als klassencontroleur zijn taak deed, door mijn roer te wegen: 6,7kg, geen probleem. Dat gebeurde toen nog vooraf, zoals gebruikelijk. Ik heb Adriaan voor het eerst ontmoet in 2003 toen hij secretaris en ook waarnemend voorzitter was van de Twaalfvoetsjollenclub. Dat deed hij heel goed, een bestuurder pur sang. Het Alkmaardermeer was zijn thuishaven en hij heeft het voor elkaar gekregen alle zeilverenigingen daar te laten samenwerken in de overkoepelende CAM. I.p.v confrontatie, koos hij voor harmonie en een goede sfeer. Grappen en grollen, daar was hij goed in, maar hij ging ook voor het resultaat. Zowel bij de CAM als de twaalfvoetsjollenclub, waar we nog een jaar gezamenlijk optrokken in het bestuur. Ik als voorzitter, nadat ik het stokje van Jan de Vreede mocht overnemen. Na 8 jaar in het bestuur moest hij statutair aftreden. Geen nood, in de TC was ook veel te doen. Uiteindelijk heeft hij dat 12 jaar gedaan in nauwe samenwerking met Tom Erik van Strien als klassencontroleur. Daarna werd hij zelf klassencontroleur als opvolger van Tom Erik. Adriaan heeft ook lang 12voetsjol gezeild, ook nog samen met zijn vriendin en levenspartner Liesbeth. In 1989 was zijn eerste vrouw Erna overleden. Dat was een moeilijke tijd voor hem, want samen waren ze altijd op het Alkmaardermeer te vinden. Met Liesbeth ontstond daarna  nieuw geluk. De laatste keer dat ik Adriaan heb gesproken was tijdens het diner van het 2018 NK op het Alkmaardermeer. De polariserende sfeer, die daarna ontstond was waarschijnlijk niet zijn keuze.  Zeilen moest immers  in harmonie en een goede sfeer plaats vinden. Toen ook zijn geliefde  Alkmaardermeer plotseling van de wedstrijdkalender verdween, zal hem dat pijn hebben gedaan. Maar naast het zeilen was hij inmiddels verzeild geraakt in andere bezigheden zoals monumentenzorg. Want een gezelligheidsdier moet mensen om zich heen hebben. Adriaan heeft veel betekend voor de zeilsport, maar ook als mens. Hij was altijd loyaal naar zijn familie en vrienden toe. En velen in de club, bewaren  dan ook warme herinneringen aan hem. 

Pieter Bleeker